ساقی ما سر مستان

در مطالب قبلی در باب حضرت عباس علیه السلام از منظر مرحوم عمان سامانی مطلبی ذکر شد. اما به نظر بنده این مطلب تمام نیست. زیرا عباس قبل از شهادتش، به مقام امام حسین علیه السلام واقف بود. عباس چون به مقام فنای در حسین رسید، در مقام بقای بعد از فناء، ساقی همه سرمستان عالم شد. او به انبیاء و اولیاء الهی از بحر لایتناهی حسین آب می دهد. او از طرف حسین به مقام سقایت رسید. او ساقی حجاج کوی حسین است. عباس مشک را از بحر آب ولایت و عشق پر کرد و همه عالم را از آن مشک آب می دهد. به همین دلیل است که بعد از شهادت حضرتش کسی دیگر اظهار عطش نکرد؛ چون همه سیراب شدند.

اگرچه کلام عمان در سیر صعودی قابل قبول است اما مقام حضرت عباس به آن خلاصه نمی شود. عباس در طول تاریخ زنده است و به مشتاقان حسینی آب معرفت و شراب عشق می دهد. زیرا او زنده است به حیات حسینی. به عبارت عرفانی، باقی به بقاء الله است. پس او به حقیقت به همه خیمه ها و همه خلق از ازل تا ابد، آب رساند. آبی که می توان نمونه ای از آن را در اشکهای گریه کنندگان حسینی یافت. او آب را رساند بی دست و بی مشک و بی سر و پا! زیرا همانند برادر، بی نیاز از هر چیز گشت.

ایها العباس ما لب تشنه ایم                   دستگیری کن ما سرگشته ایم
ساقیا جانم بگیر و جام ده                      هستیم بستان مرا آرام ده.