نکته ای در باب رضا

به مناسبت میلاد حضرت امام رضا علیه السلام به یک نکته در باب رضا اشاره می کنیم. مرحوم حاج آقا دولابی رضوان الله علیه می فرمود: وقتی کسی حضرت رضا را با جان و دل قبول کند دیگر از خدا رضاست، تا آخر و همیشه دیگر خلاص شد. یعنی هر که از رضا، رضا شد از خدا رضاست و خدا هم از او رضاست. خیلی به من این نکته چسبید. اصلاً شربت رضوان و شراب رضوان یعنی وقتی آدم از کسی رضا می شود می گوید دیگر نمی دانم چکار کنم. رحمه الله علیه

رضا یعنی رضایت و خشنودی باطنی و قلبی. در مورد حق تعالی زمانی انسان به مقام رضا می رسد که علم و معرفت به حقایق عالم و به حکمت الهی داشته باشد. زمانی که علم به کارهای خدا یافت قطعاً و خود به خود از خدا راضی می شود. اگر عبد بداند و یقین کند که هر کاری که خدا با او می کند به نفع و صلاح وی است بالطبع از کار خدا راضی می شود. این نارضایتی های ما به خاطر جهل ما به خیر و صلاح خودمان است و یا جهل به حقایق عالم وجود است. همانند طفل بیماری است که از داروی تلخ بیزار است یا غذایی که برایش مضر است را دوست دارد. اما پدر و مادرش به زور داروی تلخ می دهند و غذای مضر را به او نمی دهند. این طفل قاعدتاً از دست پدر و مادرش ناراضی است. ولی هنگامی که بزرگ شود و به بلوغ عقلی برسد از پدر و مادرش تشکر می کند و از ایشان راضی می شود. به همین منوال بنده نیز تا زمانی که علم به حقایق ندارد اغلب از خدا راضی نیست و لو اینکه به زبان شکر خدا گوید ولی در قلب از خدا ناراضی است ولی هنگامی که بزرگ شود وم به بلوغ عقلی و علوم معنوی برسد، خود به خود از خدا راضی می شود. از تمام مرضها و دردها و مشکلاتی که برایش پیش آمده راضی خواهد شد. چون آنها را همچون داروی تلخی می بیند که بیماری وی را درمان می کند. 

نکته دیگر اینکه اگر بنده عاشق باشد حتی زمانی که علم به حکمت الهی هم ندارد باز هم از خدا راضی است. چون هر از معشوق رسد را نیکو می بیند. به قول ملای روم:

عاشقم بر لطف و بر قهرش به جد /  بوالعجب من عاشق این هر دو ضد. یا به قول حافظ:

اگر تو زخم زنی زنی به که دیگری مرهم /  اگر تو زهر دهی به که دیگری تریاک

به تیغم گر کشد دستش نگیرم  /  اگر تیرم زند منت پذیرم. 

یا علی ابن موسی الرضا علیه السلام، شما عنایتی بفرمائید و ما را به مقام رضای از حق برسانید. و در عشق و محبت و مودت و معرفت خودتان فانی کنید.