نقش اسماء الهی در روزه
همان گونه که در مطالب گذشته به آن اشاره شده است، ارتباط عالم با حق تعالی فقط از طریق اسم خدا ممکن است. هر اسم از اسماء الهی در حقیقت یک نسبت با خداست. این نسبت باعث ظهور اشیاء و پدیده ها در عالم وجود می شود. در نتیجه هیچ موجود یا پدیده ای در عالم خالی از ظهور یک یا چند اسم در هر لحظه نمی باشد. احکام شرعی و عبادات نیز تحت تاثیر اسماء خدا هستند. نماز ظهور اسم اعظم الله است به همین سبب در بین عبادات سمت جامعیت و اکملیت دارد و شامل ترین عبادت در بین عبادات است. حکم وجوب یا تحریم یا استحباب و کراهت در شرع هم تابع ظهور اسماء است. روزه نیز تابع حکم اسماء است. روزه ظهور اسم الصمد است. یعنی روزه دار در نهایت به بی نیازی خواهد رسید. این بی نیازی در بی نیازی از عالم وجود دارد. چون چیزی از عالم اکل نمی کند. اگرچه می خورد اما چون بی توجه است و به دنبال معشوق می گردد گویی نمی خورد و گرسنه و تشنه است. یا بی اختیار و در حالت سهو می خورد یعنی نسبت به دنیا و آخرت دچار سهو و بی توجهی شده است و اکل در حالت سهو مبطل روزه نیست یعنی او را از راه خود که راه رسیدن به خداست دور نمی کند. زیرا خوردن در واقع همان توجه است. حضرت آدم نیز وقتی که به دنیا توجه نمود از آن تعبیر به خوردن شده است. هر گونه توجه به غیر خدا نوعی خوردن است که بر عاشق حقیقی حرام است و مبطل روزه اوست.
اما در مورد ظهور اسماء در ماه رمضان، ابن عربی اسمایی را در احکام این ماه دخیل می داند. اسم ممسک برای روزه روزها و اسم مفطر برای شبهای آن است. یا اسم الفاطر بر بیمار و مسافر و نابالغ حاکم است. همچنین اسم محیی برای اطعام در کفاره روزه است.چون طعام موجب حفظ حیات خورنده است. پس کسی که روزه خود را نگرفته است، روزه را میرانده است و موصوف به اسم ممیت شده است. و برای جبران آن کفاره می دهد و آن کفاره ظهور اسم محیی است.
