امام الراضین

قال الصّادق علیه السّلام: صفة الرّضا ان یرضى المحبوب و المکروه. و الرّضا شعاع نور المعرفة، و الرّاضى فان عن جمیع اختیاره، و الرّاضى حقیقة هو المرضىّ عنه، و الرّضا اسم یجتمع فیه معانى العبودیّة. و تفسیر الرضا سرور القلب سمعت ابى محمّدا الباقر علیه السّلام یقول: تعلّق القلب بالموجود شرک، و بالمفقود کفر. و اعجب ممّن یدّعى العبودیّة للَّه، کیف ینازعه فی مقدوراته، حاشا الرّاضین العارفین.

مرحوم حاج آقا دولابی می فرمود: "هر کس از امام رضا راضی شود خدا از او راضی می شود و هر کس خدا از او راضی شود با امام رضا پیوند می خورد. " در واقع امام رضا علیه السلام امام و مقتدای کسانی است که به مقام رضای الهی رسیده اند. هر کس به مقام رضا برسد به شفاعت آن حضرت رسیده است و هر کس امام رضا از او راضی باشد خدا از راضی خواهد بود و لاغیر. امام جعفر صادق علیه السلام به نقل از مصباح الشریعه مبانی رضا را اینگونه بیان می دارد: انسان از محبوب ها و مکروهات راضی باشد. به عبارت دیگر برای او مکروهی وجود نداشته باشد. رضا حاصل نور معرفت به خداست. وقتی که عارف دانست و دریافت کرد که هر چه به او می رسد از خداست و آنچه که از خدا می رسد به نفع اوست؛ طبعاً به تقدیرات الهی راضی و خشنود خواهد بود. به این سبب شخص راضی هیچ اراده و خواستی از خود ندارد و اراده خود را در اراده حق فانی کرده است. کسی می تواند به مقام رضا برسد که خدا از او راضی باشد. یعنی رضای بنده ظهور رضای خدا از اوست. رضا به معنای سرور قلب و خشنودی آن است از این منظر با تسلیم متفاوت است. بدیهی است که راضی، با مقدرات الهی مقابله نمی کند. 

ما که باشیم ای تو ما را جان جان                     تا که ما باشیم با تو در میان