تشیع عارف
در تفالی که به فتوحات مکیه ابن عربی داشتم در نیتم این بود که شیخ در باب اهل بیت علیهم السلام چه می گوید به این جمله رسیدم: و کذالک لم یکن لقول الرضی من حفده علی ابن ابی طالب صلی الله علیه و سلم معنی اذ قال:
یا رب جوهر علم لو ابوح به لقیل لی انت ممن یعبد الوثنا
و لا ستحل رجال مسلمون دمی یرون اقبح ما یاتونه حسناً
شیخ در مقدمه فتوحات به جمله ای از حضرت زین العابدین علیه السلام اشاره دارد و می گوید از فرزندان علی ابن ابی طالب صلی الله علیه و سلم است. حضرت علی را با لقب صلی الله یاد می کند. لقبی که چه شیعه و چه سنی معمولاً برای رسول الله (ص) به کار می برند و لی شیخ در اینجا برای حضرت علی علیه السلام به کار برده است. همانگونه که در مباحث قبلی اشاره گردیده، وصول به توحید بدون توسل به انسان کامل و ولی مطلق خدا امکان پذیر نیست. بلکه توحید یعنی فنای در انسان کامل. لذا فرموده اند بکم فتح الله و بکم یختم. و ایاب الخلق الیکم و حسابهم علیکم. رجوع خلق به سوی ایشان است. خواه این رجوع تکوینی و قهری باشد و خواه این رجوع سلوکی و عملی باشد. پس وصول به امیرالمومنین علیه السلام وصول به خداست و وصول به خدا یعنی وصول به حضرتش. بدیهی است هیچ موجودی در عالم به تنهایی با ذات الهی مرتبط نخواهد بود چه تکویناً و چه سلوکاً. فقط او ممسوس در ذات الله است. و بقیه با نگاه به جمال او به جمال خدا می نگرند. من رانی فقد رای الحق. هر که مرا دید خدا را دیده است. در نتیجه عارف، عارف نمی شود مگر با ولایت اهل بیت علیهم السلام. چون عرفان با عبادت و ریاضت ظاهری حاصل نمی شودو همه انبیاء و اولیاء با عشق و محبت اهل بیت (ع) به توحید و عرفان و ولایت نائل شده اند. عرفاء هم اگر عارف حقیقی باشندنه عارف اصطلاحی و علمی، قطعاً شیعه خواهند بود. و با پیروی از اهل بیت به کمال رسیده اند. مرحوم امام خمینی در کتاب مصباح الهدایه فرموده که هرگز به عرفا ظن بد مبر ایشان همگی از شیعیان حقیقی هستند.
