نکته ای در بیان آیه شریفه و ان یکاد
در اغلب تفاسیر در شرح آیه شریفه و ان یکاد الذین کفروا لیز لقونک بابصارهم لما سمعوا الذکر و یقولون انه لمجنون و ما هو الا ذکر للعالمین؛ به چشم زخم کفار هنگام نزول وحی بر نبی تفسیر گردیده است. اما بزرگی از اهل معرفت در بیان این آیه می فرمود که این آیه ارتباطی با چشم زخم ندارد. بلکه منظور از کفار در این آیه مسلمانانی بودند که در مسجد با پیامبر بودند و با حضرتش نماز می خواندند. زمانی که حضرت علی علیه السلام بر پیامبر در مجلسی وارد می شد پیامبر چنان محو تماشای جمال حضرتش می شد که چشم از حضرت علی علیه السلام بر نمی داشت. و این مردم به ظاهر مسلمان که در قرآن به کفار تعبیر شده اند با نگاههای طعنه آمیز و ایماء و اشاره به حضرت رسول (ص) کفر خود را به رسول و ولی مطلق امیر المومنین علیهما السلام نشان می دادند و می گفتند که پیامبر مجنون علی است. به قول حافظ
به رغم مدعیانی که منع عشق کنند
جمال چهره تو حجت موجه ماست.
کوران نمی توانند جمال واقعی آن حضرت را ببینند لذا بر حضرت رسول خرده می گرفتند و خدا در قرآن ایشان را کافر نامیده است. جمال واقعی حضرت علی را جز نبی ختمی و اهل بیت عصمت علیهم السلام نمی توانند مشاهده کنند و اولیاء به قدر طاقت خود می توانند نوری و رشحه ای از آن حقیقت را مشاهده نمایند.
معشوق چون نقاب ز رخ بر نمی کشد
هر کس حکایتی به تصور چرا کنند.
و مجنون به معنای عاشق دلباخته است. مگر می شود جمال آن حقیقت را دید و عاشق او نشد. اما کوران و غافلان و اهل دنیا این را نمی فهمند. الان هم قضیه همین طور است اگر کسی عاشق یک مرد الهی شود همه خلق او را به سخره می گیرند. در واقع منکران این شخص هم مثل کافران این آیه خواهند بود.
