معنای عرفانی صدیق
صدیق در ادبیات عامیانه به معنای راستگو و کسی که همواره به راستی سخن می گوید و دروغ نمی گوید. اما بزرگی می فرمود که صدیق معنای بالاتری از راستگویی دارد و آن این است که صدیق کسی است که بر اساس سخن او در عالم خارج، اشیاء تحقق می یابند. در واقع صدیق کسی است که در خارج مصداق آفرین است. صدیق نه تنها همیشه راست می گوید بلکه هر چه بگوید متحقق می شود. همانند یوسف پیامبر که صدیق بود و تعبیر خوابی که نمود عیناً تحقق یافت. حتی تعبیری که برای آن شخصی که به دروغ خوابی را ساخته بود. شخصی در زندان که خواب ندیده بود و به دروغ گفت در خواب دیدم بر سرم طبقی است و مرغان آسمان از آن طبق می خورند. یوسف گفت که تو را دار می زنند و مرغان هوا مغز سرت را می خورند. وی خندید و گفت من اصلاً خوابی ندیدم. یوسف گفت قضی الامر الذی فیه تستفتیان. آنچه گفتم شد. بر اساس حرف یوسف آن شخص را دار زدند. چون او صدیق است و مصداق آفرین. اگر یوسف بر اساس سخن دروغ آن زندانی، سخنی می گفت که تحقق نمی یافت؛ یوسف دیگر صدیق نبود.
پس مصداق واقعی صدیق کسی است که هر چه بگوید آن سخن تحقق یابد. از القاب حضرت علی علیه السلام صدیق اکبر است یعنی کسی که بالاترین مصداق آفرین در عالم است. هر چه او بگوید در عالم وجود متحقق گردد. او مظهر آیه شریفه اذا اراد شیئآ ان یقول له کن فیکون می باشد. او وقتی به چیزی بگوید باش می شود. بقیه انبیاء و اولیاء مثل یوسف هم صدیقیت خود را از آن حقیقت اخذ نموده اند. در این زمان هم می توان به نامه مرحوم امام خمینی به گورباچف اشاره نمود. بنده حقیر نیز از یکی از اولیای الهی مواردی از مصداق سازی را مشاهده نموده ام.
